ruben & brenda
Van oud rijtjeshuis tot paleisje
‘Van die typische workaholics met enorm zware banen, jonge kinderen, een hond en een druk sociaal leven’. Dat waren Brenda en Ruben naar eigen zeggen tot een jaar of vier geleden. Toen werd Brenda ernstig ziek en veranderde er het een en ander. ‘Je gaat andere dingen belangrijk vinden’, vat Brenda een heftige tijd samen. ‘Eén van de eerste dingen waar we met een andere blik naar keken, was ons huis.’
Want natuurlijk: ook 12 jaar nadat zij hier met z’n tweetjes in trokken, was het nog een leuk huis in een gezellige straat. ‘Ons eerste echte grotemensenhuis’, typeert Ruben de rijtjeswoning uit 1886 liefdevol. Maar als keihard werken opeens een stuk minder belangrijk lijkt, en waarden als samenzijn, kwaliteit, comfort en rust een grotere rol gaan spelen, bekijk je dus ook je leefruimte door andere ogen. Brenda: ‘Het huis vertoonde na al die jaren nogal wat gebruikssporen: bladderende verf, een doorlopend toilet, ramen die niet meer dicht gaan… Dingen die we vast wel konden oplossen, maar wij zijn gewoon geen klussers. Ik merkte dat ik er onrustig van werd. De ruimte was bovendien niet handig ingedeeld, zeker met het oog op onze pubers in spe. De vraag was al snel: willen we hier blijven en verbouwen, of zoeken we iets anders? Ontzettend lastig vonden we dat.’
Bewuste keuze
Ruben en Brenda waren destijds al bevriend met Thomas van [springers], dus het lag voor de hand om hem eens mee te laten kijken. ‘Thomas adviseerde ons om in dit huis te blijven en de boel flink aan te pakken’, vertelt Brenda. ‘Hij zag al meteen allerlei mogelijkheden om veel meer uit de ruimte te halen. Zelf waren we niet veel verder gekomen dan bedenken dat we een extra kamer op zolder konden maken door de gevel aan de achterkant recht te laten trekken.’ De ideeën die Thomas opperde, gingen iets verder. Grote openingen, vloeren die doorlopen, een glazen schuifwand, ramen tot het plafond. Ruben: ‘Allemaal ingrepen waar je zelf niet opkomt maar waarvan je meteen denkt: ja, natúúrlijk! Dat vind ik sowieso het mooie van Thomas en zijn team. Casper heeft dat ook heel sterk: ze kijken dwars door de huidige situatie heen. Als huiseigenaar – zeker als je al zo lang in een pand woont – ben je veel eerder geneigd om wat er al is als uitgangspunt te nemen en daar iets aan toe te voegen: kleur, nieuwe meubels, andere materialen… Wij waren dus echt verrast door wat er kennelijk allemaal mogelijk was. De keuze om te blijven was toen niet moeilijk meer.’
Trek maar leeg
Door de ideeën van [springers] werden Ruben en Brenda zó enthousiast dat zij niet konden wachten om hun huis compleet te transformeren. Samen met aannemer Patrick van Somniare werden de plannen voor onder meer de nieuwe achtergevel, vloeren, metershoge ramen, nieuwe badkamers, een eigen ‘puberverdieping’ en een rustige thuiswerkruimte voor Ruben steeds concreter gemaakt. ‘Het ging inmiddels beter met mij’, vertelt Brenda, ‘en we waren er als gezin aan toe om die heftige periode achter ons te laten. Met als bekroning ons ‘nieuwe’ huis. Ik was er klaar voor: hup, trek maar leeg die kiet en starten maar!’
‘Allemaal ingrepen waar je
zelf niet opkomt maar waarvan je meteen denkt: ja, natúúrlijk!’
Bewuste keuze
Ruben en Brenda waren destijds al bevriend met Thomas van [springers], dus het lag voor de hand om hem eens mee te laten kijken. ‘Thomas adviseerde ons om in dit huis te blijven en de boel flink aan te pakken’, vertelt Brenda. ‘Hij zag al meteen allerlei mogelijkheden om veel meer uit de ruimte te halen. Zelf waren we niet veel verder gekomen dan bedenken dat we een extra kamer op zolder konden maken door de gevel aan de achterkant recht te laten trekken.’ De ideeën die Thomas opperde, gingen iets verder. Grote openingen, vloeren die doorlopen, een glazen schuifwand, ramen tot het plafond. Ruben: ‘Allemaal ingrepen waar je zelf niet opkomt maar waarvan je meteen denkt: ja, natúúrlijk! Dat vind ik sowieso het mooie van Thomas en zijn team. Casper heeft dat ook heel sterk: ze kijken dwars door de huidige situatie heen. Als huiseigenaar – zeker als je al zo lang in een pand woont – ben je veel eerder geneigd om wat er al is als uitgangspunt te nemen en daar iets aan toe te voegen: kleur, nieuwe meubels, andere materialen… Wij waren dus echt verrast door wat er kennelijk allemaal mogelijk was. De keuze om te blijven was toen niet moeilijk meer.’
Trek maar leeg
Door de ideeën van [springers] werden Ruben en Brenda zó enthousiast dat zij niet konden wachten om hun huis compleet te transformeren. Samen met aannemer Patrick van Somniare werden de plannen voor onder meer de nieuwe achtergevel, vloeren, metershoge ramen, nieuwe badkamers, een eigen ‘puberverdieping’ en een rustige thuiswerkruimte voor Ruben steeds concreter gemaakt. ‘Het ging inmiddels beter met mij’, vertelt Brenda, ‘en we waren er als gezin aan toe om die heftige periode achter ons te laten. Met als bekroning ons ‘nieuwe’ huis. Ik was er klaar voor: hup, trek maar leeg die kiet en starten maar!’
‘Allemaal ingrepen waar je
zelf niet opkomt maar waarvan je meteen denkt: ja, natúúrlijk!’
‘Spannend hoor, zo’n periode waarin je hele huis overhoop ligt en je er maar op moet vertrouwen dat het straks allemaal klopt.’
Controlfreak
De ‘kiet’ was snel leeg getrokken, maar de verbouwing zelf nam daarna toch wel zo’n vier maanden in beslag. Het gezin besloot wijselijk een tijdje elders te gaan wonen. Ruben: ‘Spannend hoor, zo’n periode waarin je hele huis overhoop ligt en je er maar op moet vertrouwen dat het straks allemaal klopt. We hadden natuurlijk uitgebreid met Thomas gepraat over wat willen we, wat vinden we belangrijk en waar liggen de behoeftes van alle gezinsleden. Er lagen tekeningen en plannen. Ik zag wel dat het geweldig kon worden. Maar ja, ik ben een enorme controlfreak. En ik kende Thomas: die is dat totáál niet. Hij maakt wel een plan, maar daar kunnen iedere week zaken aan veranderen. Van tevoren was ik bang dat we heftig zouden gaan clashen, omdat er dingen met mijn huis gingen gebeuren waar ik geen vat op had.’
Let it go!
Zo’n vaart liep het gelukkig niet. Open communiceren over verwachtingen en wensen bleek de sleutel tot een behoorlijk soepel verbouwingsproces. ‘Voor mij was het een ontzettend waardevol leerproces’, aldus Ruben. ‘Thomas drukte me steeds op het hart dat ik moest proberen los te laten. ‘Je moet mij vertrouwen. Ik ken jullie. Geef me de kans om dit voor jullie goed te doen’. Achteraf ben ik er ontzettend blij om dat hij mij daarop heeft aangesproken en niet is meegegaan in mijn twijfels en controledwang. Daar heb ik echt van geleerd. Door alles vast te leggen en er bovenop te zitten, kun je de boel doodslaan. Zo’n verbouwing is een organisch proces, dat is mij nu wel duidelijk. En het resultaat is fantastisch!’
Wonen in een showroom
De verbouwing zorgde dan ook eerder voor een verdieping van de vriendschap dan voor de gevreesde clash. En toen Thomas even later, tijdens een super-hectische periode bij [springers], licht overspannen uitriep ‘een soort Brenda’ nodig te hebben om zijn zaken te regelen, hoefde de echte Brenda dan ook niet lang na te denken. ‘Ik werk nu alweer een paar jaar bij [springers] en heb het ontzettend naar mijn zin. Regelmatig komen hier thuis ook klanten kijken, ik grap wel eens dat we in een [springers] showroom wonen. Maar wij zijn echt trots op dit huis, dus we vinden het alleen maar leuk om het te laten zien. Onze woning is het bewijs dat je met wat slimme ingrepen óók van een oud rijtjeshuis in een heel gewoon buurtje een paleisje kunt maken. Blij dat we niet zijn verhuisd, dit is écht onze plek.’
tekst: Barbara Slagman
fotografie: Alex Vreeman
‘Spannend hoor, zo’n periode waarin je hele huis overhoop ligt en je er maar op moet vertrouwen dat het straks allemaal klopt.’
Controlfreak
De ‘kiet’ was snel leeg getrokken, maar de verbouwing zelf nam daarna toch wel zo’n vier maanden in beslag. Het gezin besloot wijselijk een tijdje elders te gaan wonen. Ruben: ‘Spannend hoor, zo’n periode waarin je hele huis overhoop ligt en je er maar op moet vertrouwen dat het straks allemaal klopt. We hadden natuurlijk uitgebreid met Thomas gepraat over wat willen we, wat vinden we belangrijk en waar liggen de behoeftes van alle gezinsleden. Er lagen tekeningen en plannen. Ik zag wel dat het geweldig kon worden. Maar ja, ik ben een enorme controlfreak. En ik kende Thomas: die is dat totáál niet. Hij maakt wel een plan, maar daar kunnen iedere week zaken aan veranderen. Van tevoren was ik bang dat we heftig zouden gaan clashen, omdat er dingen met mijn huis gingen gebeuren waar ik geen vat op had.’
Let it go!
Zo’n vaart liep het gelukkig niet. Open communiceren over verwachtingen en wensen bleek de sleutel tot een behoorlijk soepel verbouwingsproces. ‘Voor mij was het een ontzettend waardevol leerproces’, aldus Ruben. ‘Thomas drukte me steeds op het hart dat ik moest proberen los te laten. ‘Je moet mij vertrouwen. Ik ken jullie. Geef me de kans om dit voor jullie goed te doen’. Achteraf ben ik er ontzettend blij om dat hij mij daarop heeft aangesproken en niet is meegegaan in mijn twijfels en controledwang. Daar heb ik echt van geleerd. Door alles vast te leggen en er bovenop te zitten, kun je de boel doodslaan. Zo’n verbouwing is een organisch proces, dat is mij nu wel duidelijk. En het resultaat is fantastisch!’
Wonen in een showroom
De verbouwing zorgde dan ook eerder voor een verdieping van de vriendschap dan voor de gevreesde clash. En toen Thomas even later, tijdens een super-hectische periode bij [springers], licht overspannen uitriep ‘een soort Brenda’ nodig te hebben om zijn zaken te regelen, hoefde de echte Brenda dan ook niet lang na te denken. ‘Ik werk nu alweer een paar jaar bij [springers] en heb het ontzettend naar mijn zin. Regelmatig komen hier thuis ook klanten kijken, ik grap wel eens dat we in een [springers] showroom wonen. Maar wij zijn echt trots op dit huis, dus we vinden het alleen maar leuk om het te laten zien. Onze woning is het bewijs dat je met wat slimme ingrepen óók van een oud rijtjeshuis in een heel gewoon buurtje een paleisje kunt maken. Blij dat we niet zijn verhuisd, dit is écht onze plek.’
tekst: Barbara Slagman
fotografie: Alex Vreeman
